Een band als Gov’t Mule die al bijna dertig jaar lang de live podia begeestert en al twaalf studioalbums op zijn naam heeft staan, heeft eigenlijk geen introductie nodig. Mule’s van het eerste uur, frontman Warren Haynes en wijlen bassist Allen Woody speelden samen bij The Allman Brothers band en vormden samen met drummer Matt Abs in 1994 een powertrio dat ze Gov’t Mule noemden. Er werden verschillende albums opgenomen, maar live spelen was altijd hun goal, zeker voor een masterclass gitarist als Warren Haynes die zijn kunsten maar al te graag op een podium toont. In 2000 sloeg echter het noodlot toe toen bassist Allen Woody overleed, maar de band besloot verder te gaan met wisselende bassisten en dikwijls gastartiesten die het podium met het trio deelden. De laatste bassist in rij was al vijftien jaar lang Jorgen Carlson, maar die verliet de band na de opnames van de twee laatste studioalbums "Heavy Load Blues” en “Peace…Like A River”. Warren Haynes had tijdens de Corona periode, waarin toeren onmogelijk was, duidelijk niet stilgezeten en een hoop songs geschreven, meer dan genoeg om twee volledige albums mee te vullen.

Een bassist vervangen op een aankomende live tournee van een jamband die er elke avond een erezaak van maakt een andere set te spelen, is geen sinecure, maar met Kevin Scott zit de band opnieuw op rozen. Omdat hij uit dezelfde muziekscene komt in Atlanta, zal hij naar alle waarschijnlijkheid wel veel van de songs kennen, maar toch, zijn bas-gitaarspel is fenomenaal als nieuwkomer en hij weet te improviseren als geen ander. De virtuoze koning van de improvisatie blijft echter onomstreden Warren Haynes, die in opper concentratie en inleving dikwijls hetzelfde nummer weet te decoreren met een crossover van gitaarstijlen om U tegen te zeggen. Niet voor niets deelt Gov’t Mule zijn optredens op in twee delen, want deze virtuositeit twee uur en half aan één stuk aanhouden, lijkt onbegonnen werk. Nu krijgen we twee geniale sets, met een tussenpoze van een kwartier bevoorrading, voor zowel de band als het publiek, een fijn rustmoment.

Opwarming heeft dit viertal blijkbaar niet nodig, want er is dadelijk power in the house bij de opener van de eerste set. Je ziet de hoofdjes in de zetels dadelijk headbangen de tonen van de zware classic rocker en gouden oudje “Blind Man In The Dark”uit hun “Globe” album, een nummer dat perfect in het repertoire van Black Country Communion zou passen. Gov’t Mule heeft er een patent op om zijn publiek te trakteren met een variatie aan muziekstijlen. In de twee en half uur dat ze onze oren willen strelen vanavond is dat niet anders. Zo draaft het nieuwe nummer “Peace I Need” uit het nieuwe album “Peace Like A River”ook hard southern rockend aan ons voorbij, maar blijkt Haynes vanavond ook in een zomerse reggae bui. Hij steekt een lui slenterend “ The River Only Flows Away” in een extra rasta outfit die extra geaccentueerd wordt door schitterend trombone werk van toetsenist Danny Louis. Ook de afsluiter van de eerste set “Time to Confess” krijgt een Jamaicaans rockend jasje aangemeten en in de tweede set klopt een uitgesponnen versie van  Bob Marley’s klassieker “Lively Up Yourself” aan de deur, waar opper Mule Waren Haynes zijn band uitdaagt op een solo parcours met zowel explosieve als muisstille passages. Met “Revolution Comes, Revolution Go”, vergezeld van de super funky rollende bas van Kevin Scott en de strakke percussie van Matt Abs, mag Warren Haynes zijn eerste jazzy gitaar passages uitgebreid etaleren, met als absoluut hoogtepunt de instrumentale uitvlieger “Devil Likes It Slow”, waar elk bandlid meegaat in de uitzinnige solo’s van Haynes om dan plots uit te doven in een lijzige bluesy shuffle, waar de Lesley van Danny Louis hoogtij viert. Als pure bluesrocker doet “Mother Earth” ons duizelen bij Haynes gitaarwerk en duwt hij Danny Louis een ritmegitaar in zijn handen in de schitterende sixties klinkende Chicago blues “Snatch It Back And Hold It”, geleend van Junior Wells. Even werd er zelfs een alt-country noot geraakt in het knap harmonisch gezongen “Traveling Tune”, dat romantisch de tweede set mag op gang trekken. Gov’t Mule verwent vanavond ook de vrouwenharten in de troostende rockballade “No Need To Suffer” en diens hartbrekende opvolger “Gone Too Long”, opgehemeld door emotioneel slide gitaarspel van Mr. Haynes. Warren Haynes raakt zelfs een ezeltje kwijt in al dat gitaargeweld en roept “Where’s My Mule”, in “Mule”, de gierende, onder zware Texas blues noten kreunende afsluiter van de reguliere set. 

Het duurde eigenlijk veel te lang voordat het brave publiek uit de comfortabele zetels recht veerde om hun helden aan te vuren, maar wanneer de opperpriester Haynes zijn gewonnen zieltjes oproept in de hemelse Southern soul ballad “Soulshine”, vallen de fans elkaar letterlijk in de armen en slowen we heupwiegend de nacht in op deze emotionele afsluiter. Een goddelijk concert en een positieve boodschap die binnenkwam, dat is net hetgeen wat we nodig hadden in een wereld die vandaag lijkt door te draaien.   

When you can't find the light
That got you through a cloudy days
When the stars ain't shinin' bright
You feel like you've lost you're way
When those candle light of home
Burn so very far away
Well, you got to let your soul shine
Let your soul shine!

Yvo Zels